Unterschiede

Hier werden die Unterschiede zwischen zwei Versionen angezeigt.

--- resonanzraeume:resonanzraum_25-011_pl [2025/06/05 17:24] – angelegt admin
+++ resonanzraeume:resonanzraum_25-011_pl [2025/06/05 17:28] (aktuell) – admin
@@ Zeile 3: / Zeile 3: @@
 [[resonanzraeume:resonanzraum_25-011|{{:logbuch:flag:deutschland.png?nolink&30|deutsch}}]] [[resonanzraeume:resonanzraum_25-011_en|{{:logbuch:flag:flag_of_the_united_kingdom.svg.png?nolink&30| english}}]]
-[[resonanzraeume:resonanzraum_25-011_pl|{{:logbuch:flag:polen.png?nolink&60|polski}}]]
+[[resonanzraeume:resonanzraum_25-011_pl|{{:logbuch:flag:polen.png?nolink&60|polska}}]]
-[[resonanzraeume:resonanzraum_25-011_gr|{{:logbuch:flag:greece.png?nolink&30|greece
+[[resonanzraeume:resonanzraum_25-011_sl|{{:logbuch:flag:slowakei.png?nolink&30|slowakia
 }}]]
-==== Pokój 10 – Keravlónomos ====
+==== Pokój 11 – Milczenie między oknami ====
 <color #7092be>//
+Mieszkają w tym samym mieście, ale nie w tym samym świecie.
-Opowieść nie zaczyna się od błyskawicy, lecz od oddechu.
+Martin mieszka na wzgórzu nad Dunajem. Jego rodzice prowadzą pensjonat z widokiem na wzgórza Devína. Jana mieszka niżej, w bloku na obrzeżach Petržalki. Nie widzieli się od dawna, a jednak czasem słyszą to samo: ten sam głos w radiu, ten sam huk piłki uderzającej w drzwi garażu, ten sam wiatr, który świszczy ulicami, gdy nadchodzi zima.
+Martin wierzy, że jego kraj musi się bronić. Że granice muszą być silne. Że „ci na górze” już nie mówią w imieniu takich jak on.
-W małej greckiej wiosce niedaleko Kalamaty mieszka Giorgos, 74 lata, samotnie w domu o białych ścianach i cichych pokojach. Przez większość życia był elektrykiem. Ludzie mówili: „Nie mówi wiele – ale gdy już coś powie, to jest prawda.” Teraz prawie wcale się nie odzywa. Jego głos przylega do ust, jak dziecko, które nie jest pewne, czy wolno mu przerwać.
+Jana wierzy, że jej kraj powinien być bardziej otwarty. Że nikt nie pójdzie dalej samotnie. Że „ci na górze” nie słyszą, co się mówi na dole.
+Znali się kiedyś. Dawno temu. W szkole się nie lubili. Na początku. Jana uważała Martina za zarozumiałego. Martin uważał Janę za hałaśliwą. Ich dłonie pachniały kredą, jedno mówiło szybko, drugie pisało ciche zdania na marginesach zeszytów. Potem ich drogi się rozeszły: studia, krąg znajomych, to, co nazywa się „światopoglądem.” Zostały rzadkie wiadomości – coraz ostrożniejsze – aż całkiem zamilkły.
-Tego ranka nad doliną unosi się mgła. Giorgos wychodzi boso; trawa jest chłodna pod stopami. Na wzgórzu stoi pojedynczy, zardzewiały piorunochron – nieaktywny od dziesięcioleci. Giorgos sam go zamontował, w 1982 roku, gdy urodził się jego syn.
+Jedno mówiło o ojczyźnie, drugie o godności. Oboje myśleli, że to nie do nich.
+A jednak czasem śnią podobne sny: o przyjacielu, który zniknął; o zimowej ulicy, na której nikt pierwszy nie mówi „dzień dobry.”
-Zatrzymuje się.
+Teraz, niemal dorośli, nadal mieszkają w tym samym mieście, niedaleko od siebie. Oboje o tym wiedzą. Oboje udają, że nie.
-Potem podnosi rękę i dotyka starego metalu.
+Dziś jedno z nich myśli: Może to mogło się udać. Gdyby nie odpowiadało się tak szybko. Gdyby milczenie trwało dłużej – ale nie było tak gorzkie.
-Mówi: „Jestem gotów.”
+Drugie myśli o ciężarze, który nosi – nie z dumy, ale z przyzwyczajenia. I że byłby lżejszy, gdyby to drugie powiedziało: „Pamiętam.”
+Oboje tak czują. Ale żadne nie robi pierwszego kroku.
-Niebo drga. Bez deszczu, tylko światło.
+A na zewnątrz, gdzieś między domami, coś się na chwilę rozluźnia w powietrzu – nie osąd, nie gest – tylko mały ruch, w którym coś mogłoby się stać możliwe.
-Nawet nie głośno.
-Tylko prąd, który przez niego przepływa –
-nie niszczy, lecz przypomina.
-Później Giorgos siedzi w kuchni i po raz pierwszy od lat pisze.
-Tylko jedno słowo: Keravlónomos.
-Mówi, że to znaczy:
-„Ten, który pozwala, by dotknęła go błyskawica, nie paląc go.”
-Wieczorem jego oddech będzie cichszy.
-Nie z powodu zmęczenia.
-Lecz dlatego, że coś ciężkiego z niego odeszło
-i już nie wróci.
 \\