Unterschiede

Hier werden die Unterschiede zwischen zwei Versionen angezeigt.

--- resonanzraeume:resonanzraum_25-012_az [2025/06/08 15:45] – admin
+++ resonanzraeume:resonanzraum_25-012_az [2025/06/19 17:51] (aktuell) – alte Version wiederhergestellt (2025/06/08 16:10) admin
@@ Zeile 7: / Zeile 7: @@
 }}]]
-**__Azerbaijan__**
+**__Azərbaycan__**
-==== Room 12a – Without dark nights (Aysel) ====
+==== Otaq 12a – Qaranlıq gecə olmasaydı (Aysel) ====
 <color #7092be>//
-**In the Silence After the Anthem**\\
+**Himndən sonra sükutda**\\
-South of Şəki, on a low hill, stands a house that smells of almonds. The shutters are crooked, but not broken. Aysel, 64, lives here alone. She was once a music teacher. Now she tunes her voice only rarely. Sometimes, when no one is listening, she hums the old anthem from 1919—not out of patriotism, but because she can’t forget its rhythm.
+Şəkidən cənubda, yastı bir təpədə badam qoxusu verən bir ev durur. Pəncərə pərdələri əyri-di, amma sınıq deyil. Burada 64 yaşlı Aysel tək yaşayır. O, əvvəllər musiqi müəllimi olub. İndi nadir hallarda səsini tənzimləyir. Bəzən, heç kim dinləməyəndə, o, 1919-cu ilin köhnə himnini mızıldayır – vətənpərvərlikdən yox, yalnız ritmi unutmadığı üçün.
-“It was like a dress we were allowed to wear only briefly,” she says of the republic that lasted less than three years. “Then, suddenly, winter came again.”
+“Bu, yalnız qısa müddət geyinməyə icazə verilən bir paltar kimiydi,” – üç ildən az yaşayan respublikadan danışarkən deyir. “Sonra birdən yenidən qış gəldi.”
-Her husband died in 1990 while fetching food in the capital. Their daughter now works in Istanbul. She writes seldom, but regularly. Her short, formulaic messages contain no questions—only states of being.
+-cı ildə ərini paytaxtdan ərzaq gətirərkən itirib. Qızı indi İstanbuldadır. O, nadir hallarda, lakin müntəzəm yazı yazır. Yazdığı qısa, formal xəbərlərdə suallar yox – yalnız vəziyyətlər əks olunur.
-On the wall hangs a framed verse by Hüseyn Cavid:\\
+Divarda Hüseyn Caviddən bir misra çərçivədə asılıb:\\
 \\
 “Qaranlıq gecələr olmasaydı,
 Sözləri oxşayan ulduzlar bunca sevilməzdı.”\\
-(“Without dark nights, the words that caress like stars would be less beloved.”)\\
 \\
-Aysel believes Cavid didn’t mean stars themselves, but what remains between the words: the silent dignity.
+Aysel inanır ki, Cavid ulduzlardan yox, sözlərin arasında qalan sessiz ləyaqətdən danışır.
-Sometimes she walks to the edge of the village, where the view fades into the mountains. There, she believes she recognizes the day when everything ceased to feel like a future. And there she begins to sense the day when something new was born—without a song, without a flag, without a slogan—only the need to no longer feel foreign in her own land.
+Bəzən kəndin kənarına gedir, baxışlar dağlarda itib. Orada o günü tanıdığını düşünür – gələcək kimi görünməyi dayandıran günü. Və orada o günü tanımağa başlayır – yeni bir şeyin doğulduğu günü, mahnısız, bayraqsız, şüarsız – yalnız öz torpağında yad olmamaq istəyi ilə.
-She says:
+Deyir:
-“I have stopped waiting for a sign.
+“Mən işarə gözləməyi kəsdim.
-Now I listen to the spaces in between.
+İndi mən aralardakı boşluqları dinləyirəm.
-They say: You were here. And you are still here.”
+Onlar deyir: Sən orada idin. Və sən hələ də buradasan.”
 \\
@@ Zeile 38: / Zeile 38: @@
 \\
-==== Room 12b – Without dark nights (Aysel) ====
+==== Otaq 12a – Qaranlıq gecə olmasaydı (Zəhra) ====
 <color #7092be>//
-**he House by the Railway (Zəhra)**\\
+**Dəmir yolunun yanındakı ev**\\
-In a small house near Gəncə, close to the railway tracks, lives a woman named Zəhra. Her name means “blossom,” but her voice has become quiet over the years. She was a teenager when the Soviet Union fell apart. The morning after independence, she remembers, it was too quiet outside. As if the world was holding its breath.
+Gəncə yaxınlığında, dəmir yolunun kənarında kiçik bir evdə Zəhra adlı bir qadın yaşayır. Adı “çiçək” deməkdir, amma illər keçdikcə səsi sakitləşib. O, Sovet İttifaqı dağılanda yeniyetmə idi. Müstəqillikdən sonrakı səhər, xatırlayır ki, çöldə qəribə bir səssizlik vardı. Elə bil dünya nəfəsini saxlamışdı.
-Her father had fought in Karabakh. Her uncle was sent to Siberia. The family stopped talking about politics. Too dangerous, too hopeless, too late. They kept their hands busy and their mouths shut. The electricity worked sometimes. The radio played foreign music. She learned to hear between the lines.
-Now Zəhra is 47. She teaches literature at a school nearby. She still remembers the poem by Hüseyn Cavid:\\
+Atası Qarabağda döyüşmüşdü. Dayısı Sibiryaya sürgün edilmişdi. Ailə siyasət haqqında danışmağı dayandırmışdı. Çox təhlükəli, çox ümidsiz, artıq gec idi. Əlləri məşğul saxlayır, ağızlarını isə bağlı tuturdular. Bəzən elektrik olurdu. Radioda xarici musiqi səslənirdi. Zəhra səslərin arasında gizlənən mənaları dinləməyi öyrəndi.
+İndi Zəhra 47 yaşındadır. Yaxınlıqdakı məktəbdə ədəbiyyat dərsi deyir. Hələ də Hüseyn Cavidin şeirini xatırlayır:\\
 \\
 “Qaranlıq gecələr olmasaydı,
 Sözləri oxşayan ulduzlar bunca sevilməzdı.”\\
-(“If there were no dark night,
-the stars that gladden the eyes
-would be less beloved.”)\\
 \\
-She sometimes reads this to her students. And they ask: “Who was he?” And she says: “One who believed that a country must be dreamed into being – not only declared.”
+Bəzən bu şeiri şagirdlərinə oxuyur. Onlar soruşurlar: “O kim idi?” O isə deyir: “Ölkənin yalnız elanla deyil, xəyal ilə yaradılacağına inanan biri.”
-Sometimes she walks to the edge of the tracks. Trains rarely pass. She listens to the silence after the wind. And once, she said, she felt she could name the day when everything stopped feeling like a future. She didn’t say what day it was.”
+Bəzən relslərin kənarına qədər gedir. Qatarlar nadir hallarda keçir. Küləkdən sonrakı səssizliyə qulaq asır. Və bir dəfə, deyib ki, hər şeyin gələcək kimi hiss olunmağı dayandırdığı günü adlandıra biləcəyini hiss edib. Hansı gün olduğunu deməyib.
 \\